مطالعه آزمایشگاهی حساسیت به مترونیدازول در پورفیروموناس ژنژیوالیسهای جدا شده از بیماران مبتلا به پریودنتیت بالغین

سابقه و هدف: در درمان عفونتهای پریودنتیت از آنتیبیوتیکهای متفاوتی استفاده میشود. یکی از این آنتیبیوتیکها مترونیدازول است که در ایران بیشتر به صورت سیستمیک و گاهی به شکل موضعی تجویز میشود در سالهای اخیر چندین گزارش در خصوص افزایش مقاومت پورفیروموناس ژنژیوالیس به مترونیدازول گزارش شده است. از آنجا که پورفیروموناس ژنژیوالیس مهمترین عامل میکروبی ایجاد پریودنتیت بالغین است این مسئله موجب نگرانی شده است. هدف از این مطالعه تعیین میزان حساسیت نمونه های بالینی این باکتری به مترونیدازول می باشد. مواد و روشها: این مطالعه به صورت تجربی بر روی نمونه های گرفته شده از ٦٢ بیمار مبتلا به پریودنتیت بالغین صورت گرفت. نمونه ها بوسیله سوزن کاغذی از عمق پاکت پریودنتال گرفته میشد و بعداز انتقال به آزمایشگاه بر روی محیط بروسلا آگار غنی شده تلقیح میگردید. باکتری موردنظر به روشهای معمول میکروبشناسی جدا شده و تشخیص داده می شد. به منظور تعیین حساسیت باکتری های جدا شده به مترونیدازول مقدار mic به روش استاندارد nccls(m11-a5) به صورت رقت در آگار تعیین گردید. دامنه غلظت نهایی آنتی بیوتیک 0.0625 تا 16 میلیگرم در میلی لیتر بود. نتایج به صورت توصیفی در فاصله های برآوردی مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: از 62 بیمار مورد مطالعه 36 سویه پورفیروموناس ژنژیوالیس جدا شد. مقدار mic در 16.7% از سویه ها برابر 1 میکروگرم در میلی لیتر به دست آمد. همچنین مقدار mic در 55.5% و 27.8% از سویه ها نیز به ترتیب برابر 0.5 و 0.25 میکروگرم در میلی لیتر به دست آمد. با توجه به اینکه مقدار mic برابر و کمتر از 8 میکروگرم در میلی لیتر حساس گزارش می شود لذا همه سویه های جدا شده حساس می باشند.نتیجه گیری: این مطالعه اولین مورد بررسی میزان حساسیت آزمایشگاهی پورفیروموناس ژنژیوالیس به مترونیدازول در ایران می باشد. خوشبختانه همه سویه ها به مترونیدازول حساس بودند و می توان همچنان استفاده از این آنتی بیوتیک را پیشنهاد کرد اما بررسی مداوم حساسیت این باکتری به آنتی بیوتیک های متداول توصیه می گردد تا از ایجاد و گسترش مقاومت آنتی بیوتیکی جلوگیری کرد.